Ez gaude zientzia-eduki klasikoak transmititzeaz ari, baizik eta jarrera zientifikoa sustatzeaz bizitzako lehen urteetatik. Ikuspegi honek haurrek duten gaitasun naturalarekiko errespetuan oinarritzen da: aztertzeko, behatzeko, galderak egiteko, esperimentatzeko eta ondorioak ateratzeko gaitasuna.

Ez ditugu jakintzak inposatu behar, baizik eta haurrak pentsamendu zientifikoa garatzeko aukerak izango dituen testuinguruak sortzea. Haurra eta haurra berezko jakin-minetik abiatzen gara.

Haurrek jada jarrera zientifikoarekin aztertzen dute mundua: ukitzen dute, probatzen dute, alderatzen dute, errepikatzen dute, harritzen dira... Helduaren rola ez da bilaketa hori etetea, baizik eta laguntzea eta aberastea.

Ezin ditugu ahaztu proposamen irekiak eta material aberatsak; ez da "esperimentuak egitea" errezeta gisa. Ikerketa librea sustatzen duten espazioak eta materialak eskaintzen dira: lupak, arrapalak, likidoak, imanak, argiak, itzalak...

Denbora eman behar diegu esploratzeko eta saihestu behar dugu maisu-maistren gehiegizko esku-hartzea. Eta orduan ikusiko dugu ikaskuntza benetakoa dela haurrak aukeratzen duenean, probatzen duenean, huts egiten duenean eta berriro saiatzen denean.